In memoriam Reginald Schaumans

A hero is someone who has given his or her life to something bigger than oneself.”

Joseph Campbell

Vorige week had ik afgesproken  met Reginald voor telefonisch overleg in het kader van een consultancy opdracht , maar het was zijn dochter met wie ik onverwachts in contact kwam. Reginald was ingeslapen op zijn zetel met een sigaartje in de hand. De ideale manier om deze wereld te verlaten. Rustig en vredig slapend overgaan naar een andere dimensie. Het onafscheidelijke sigaartje past perfect in dit beeld. Iemand die een sigaartje rookt en op zijn zetel zit, is niet aan het lijden; het is een dood die vele mensen zich wensen.

Geen lange slepende ziektes met pijnen en problemen. Dat zou trouwens niks voor Reginald geweest zijn, want dokters en ziekenhuizen paste niet in zijn wereldbeeld. Zolang ik hem ken, heb ik hem nooit ziek geweten. Altijd op post.

Reginald was vooral op post voor anderen en daarom is hij ook mijn “held”. In de eerste plaats voor zijn vrouw Conny, kinderen en kleinkinderen.  JCI was zijn grote passie en deze organisatie heeft een zeer belangrijke rol gespeeld in zijn leven. Het omgekeerde is zeker ook waar: JCI heeft veel te danken aan de onuitputtelijke en onvoorwaardelijke inzet van Reginald.  Maar er zijn nog ontelbaar andere verenigingen, waar hij het beste van zichzelf gaf, zonder er iets voor terug te willen.

Reginald had begrepen dat de échte zingeving buiten ons zelf gezocht moet worden.

Ik heb 20 jaar samengewerkt met Reginald en we hebben samen ongeveer alles meegemaakt dat we in ons vakgebied kunnen meemaken: successen, euforie, teleurstelling, crisissituaties, hilarische toestanden…  Zo een pad samen bewandelen schept uiteraard een band en het is dan ook met pijn in het hart dat ik gedwongen wordt afscheid te moeten nemen.

Ik zal hem missen als warme charmante mens met zin voor humor en vooral zijn rustige extreem relativerende kijk op het leven zal ontbreken. We gingen regelmatig lunchen op Zurenborg in Antwerpen en het was een ongeschreven regel dat de topics uit de actualiteit uitvoerig besproken werden met een glaasje witte wijn. Aangezien we minstens voor de helft van de thema’s een mening hadden die diametraal tegen elkaar stond, duurde de lunches meestal wat langer dan gepland. Het was een heerlijk ritueel, dat ik ook zal missen.

Inge Simons zei ooit over Reginald en mezelf “Jullie twee zijn als een echtpaar dat lang gehuwd is, je kibbelt en discuteert veel, maar eigenlijk kan je elkaar niet missen.” Een trefzekere omschrijving.

Vaarwel en met dank voor alles Reginald , moge je de oneindige vrede en rust vinden die je verdient.

 

Marcel Van der Avert